Nieuwsberichten 2019

28/11/2019
De Gewonde Man

De Gewonde Man is een van de thema’s die zowel in mijn boek als in mijn lezing voorkomt. Het verbaast en ontroert me hoe dit onderwerp resoneert bij zowel mannen als vrouwen. Het raakt me als ik tijdens de lezing in de ogen van mannen een blik van herkenning zie.

Mannelijkheid is een gedevalueerd begrip geworden waar vaak lacherig over wordt gedaan, of wat geassocieerd wordt met machogedrag. Maar meer en meer kom ik er achter hoe zeer mannen, net als ik, gewond zijn geraakt in het leven en veel te lang, soms levenslang, met die wond blijven rondlopen.

Mannen kunnen zelden goed omgaan met afwijzing, noch van een geliefde, noch van iets wat we ambiëren. Mannen worden ten diepste gekwetst door vernedering. Mannen schamen zich om mislukking, om gebrek aan kracht, om verdriet. Vrouwen zoeken hun vriendinnen op om hun zielenroerselen te delen met elkaar, te steunen, te helen, te verbinden en te leren van elkaar. Mannen denken meestal dat ze het wel alleen kunnen en dat het mannelijk is om alleen onze wonden te dragen.

Maar we hebben vaak niet geleerd hoe om te gaan met onze emoties, laat staan ze woorden te geven. Dus slaat onze wond naar binnen en weten we niet hoe om te gaan met de pijn. Soms gaan we teveel drinken om ons te verdoven, te veel roken, te veel eten, of zoeken we troost en bevestiging bij de boezems van vrouwen als kleine jongetjes, die alleen maar komen halen en niets te brengen hebben.

Sommigen van ons worden stil en worden steeds meer over het hoofd gezien. Sommigen van ons worden boos, en iedereen gaat ons als kwade man uit de weg. Anderen worden praatziek, in een wanhopige poging te bewijzen ons zelf op de borst te kloppen en te laten zien dat we toch werkelijk iets waard zijn. En sommigen worden roofdieren. Mannen bij wie de wonde een tijdbom is geworden die vroeg of laat tot ontploffing kan komen in een destructieve daad.

En zo verliezen we het respect van onze vrouwen en van onze kinderen. We staan stil, ontwikkelen onszelf niet, en blijven jongetjes die aan de rokken van onze vrouw hangen op zoek naar troost, bevestiging en warmte.

Het wordt tijd dat wij mannen de inhaalslag gaan maken ten opzichte van de vrouwen die zich de laatste tientallen jaren in razend tempo ontwikkeld hebben. Vrouwen die uit het slachtofferschap gestapt zijn, zich met elkaar verbonden, hun kracht hervonden, en het mannelijke en vrouwelijke in zichzelf integreerden.
Niet voor niets hoor ik steeds meer vrouwen verzuchten: “Er zijn zo weinig leuke mannen, en degenen die leuk zijn, hebben een vrouw.”

Wij mannen kunnen alleen elkaar tot man maken. Misschien hebben we het niet geleerd van onze vaders, maar daar kunnen we ons als volwassenen niet achter verschuilen. We moeten andere mannen opzoeken, leraren, vrienden, broeders en zonen. We moeten onze wonden aan elkaar durven tonen, herkenning bij elkaar vinden, inspiratie, verbinding en uiteindelijk heling. We moeten er zijn voor elkaar, en elkaar weer kunnen vertrouwen.

Pas wanneer we de wonden in onszelf helen, worden we weer krachtige mannen die naast onze vrouwen kunnen staan. Dan worden we niet boos als zij hun heftige emoties soms tonen, maar kunnen we ze dragen als ze ons nodig hebben, zoals zij ons zo vaak gedragen hebben. Dan zullen onze kinderen ons weer opzoeken omdat ze onze standvastigheid en veiligheid nodig hebben. Dan zijn we weer mannen die te vertrouwen zijn en op wie kan je bouwen.

Wij mannen hebben zoveel goeds en moois aan de wereld te geven wanneer we in onze kracht staan. Dan stralen onze ogen weer, dan verwezenlijken we onze dromen, dan helpen we zij die zwakker zijn, dan inspireren we door vol levenslust ons leven te leiden.

Wij mannen moeten weer echt trots kunnen worden op ons man zijn.

Geert Kimpen

Delen mag!
Meer lezen?
https://www.geertkimpen.com/meisje-oever-inhoud.html

De Gewonde Man

21/09/2019
Interview met Geert Kimpen in Papilio Magazine

Interview Geert Kimpen

"Er is voor iedereen op deze planeet een complementaire persoon geboren"

De schrijver Geert Kimpen verkocht van zijn debuutroman ‘De Kabbalist' (2006) meer dan honderdduizend exemplaren. Het boek werd in meer dan vijftien landen vertaald en werd een internationale bestseller. In de volgende jaren behaalde de auteur successen met ‘De geheime Newton' (deze roman kreeg de Paravisie Award 2009 voor het meest inspirerend boek), ‘Rachel of het mysterie van de liefde' en ‘De Prins van Filettino'. In zijn recent uitgegeven roman ‘Het meisje dat aan de oever verscheen' belicht de auteur de liefde in al haar facetten. De ondertitel van dit boek is ‘Wat zou jij doen als je je zielsverwant ontmoet, maar je durft het niet te geloven?'

Het hoofdpersonage in ‘Het meisje dat aan de oever verscheen' is de jonge visserszoon Kama. Hij woont met zijn ouders in een vissersdorpje in India, maar hij houdt niet van de zee. Zijn toekomst lijkt uitgestippeld te zijn, want vanaf zijn veertiende moet hij dagelijks met zijn vader meegaan om op zee vis te vangen. Nadat de jonge Kama een stoffenhandelaar ontmoet, neemt hij de moedige beslissing om het dorp te verlaten. Hij is vastberaden om zijn doel in het leven te ontdekken en vertrekt naar de Tempel van het Oosten. Volgens de legende kunnen mannen daar het geheim van het man-zijn en de liefde leren ontraadselen. Tijdens zijn tocht ontmoet de visserszoon het meisje aan de kant van de oever. Shakti beweert dat ze zijn zielsverwante is. Wat zou jij in dat gavel doen? Zou je blijven of zou je verder gaan naar de Tempel van het Oosten?

Geert, waar heb je de inspiratie gehaald om dat boek te schrijven?

De eerste inspiratie kwam er zes jaar geleden toen ik gevraagd werd om een kortverhaal te schrijven. Ik vond een kortverhaal uit over een Indische jongen die in de knoop met zichzelf zat en gehoord had over een tempel in het Oosten waar mannen man zouden worden en vrouwen vrouw zouden worden. Hij voelde zich geroepen om naar die plek te gaan. De eerste dag van zijn tocht ontmoette hij een meisje aan de oever, dat beweerde dat ze zijn zielsverwante was en dat ze al een jaar zat te wachten. Ik schreef dit verhaal zes jaar geleden. Op datzelfde moment was er in Nijmegen een schrijfster, die aan het mediteren was. Ze kreeg tijdens haar meditatie letterlijk een visioen. Ze zei dat ik over een jaar op 15 oktober mijn zielsverwante zou ontmoeten. Een jaar later kwam mijn huwelijk in een crisis terecht. Mijn vrouw was lesbisch geworden en wilde niet meer verder met mij. Een jaar later kwam dat visioen uit. Dit was meteen de inspiratie om deze roman te schrijven.

Deze roman verloopt eigenlijk paralel met je eigen leven?

Ja. Niet alles wat in de roman beschreven staat, komt uit mijn leven. ‘Het meisje dat aan de oever verscheen' is een sprookje voor volwassenen dat geïnspireerd is op de dingen die zich in mijn leven voltrokken hebben. Het zijn heel andere personages dan de mensen in mijn eigen leven. Het verhaal speelt zich in een mystieke setting in India af. De inspiratiebron komt inderdaad uit mijn eigen ervaring.

Het hoofdpersonage Kama volgt zijn eigen weg naar de Tempel van het Oosten. Ben je ervan overtuigd dat je het meest gelukkig bent als je je eigen weg volgt?

Ja. Het is onze roeping in het leven om die weg te vinden. Je kan je afvragen wat je weg is, wat je taak in het leven is en wat je kan bijdragen aan deze wereld. Er wordt door het milieu waarin we opgroeien vaak van ons verwacht dat we in de voetsporen van onze ouders en familie treden en dezelfde dingen gaan doen. Indien we iets doen dat daar van afwijkt, levert dat dikwijls problemen op. We worden vroeg of laat allemaal geroepen door iets wat we willen doen. Als je dat niet doet, begraaf je je dromen en zal je niet gelukkig worden.

Kama's vader wou dat hij visser werd, maar hij voelde zich daar niet goed bij. Had zijn vader hem moeten loslaten op dat moment?

De grote opgave van alle ouders is om op een bepaald moment je kind te kunnen loslaten en het vertrouwen te geven dat hij zijn weg zal vinden. Het slechtste wat je voor je kind kan doen, is om het vast te houden, geen vertrouwen te geven en de angst van jezelf op je kind te projecteren dat het niet goed zal aflopen. In dat geval volbreng je je taak als ouder niet goed. Je moet je kind zo sterk in de wereld zetten dat het zijn eigen fouten mag gaan maken, zijn eigen dromen mag bevechten en de instelling heeft dat zijn ouders in hem geloven dat het goed zal komen.

Op een bepaald moment ontmoet Kama in de roman Shafti. Is het toeval dat ze net op dat moment op die plaats verschijnt?

Ik denk het niet. Dat is het wonderlijke van het leven. Als je aan heel veel mensen vraagt waar ze hun grote liefde of zielsverwante ontmoet hebben, krijg je bijna altijd magische verhalen. Wanneer je bijvoorbeeld een kwartier te vroeg de tram genomen had, was je nooit op tijd ingestapt om die bepaalde man of vrouw te ontmoeten. Het lijkt genavigeerd te zijn door het leven dat je uiteindelijk altijd op de goede plek moet zijn om de persoon, die ons leven compleet maakt, te ontmoeten. Dit is in mijn eigen leven gebeurd is en speelt zich ook in het boek af. Tijdens lezingen over het boek vertellen mensen vaak dat als je je hart volgt het onontkoombaar is dat je op dat pad de persoon ontmoet die bij jou past.

Heeft elke mens een zielsverwante?

Ja, daar ben ik heilig van overtuigd. Er is voor iedereen op deze planeet een complementaire persoon geboren die ons leven in een stroomversnelling brengt en een ontbrekend stuk in zich draagt waardoor je jezelf kan ontwikkelen.

Misschien ontmoet niet elke mens die zielsverwante, zelfs al bestaat die zielsverwante.

Soms zijn mensen er ook bang voor. Als je er open voor staat, is het voor iedereen mogelijk. Je hebt de keuze om er iets mee te doen. Het gebeurt dat die persoon reeds in je leven aanwezig is, maar het is dikwijls zo dat we hem of haar niet herkennen.

Shafti is heel snel overtuigd van haar liefde. Heb je een verklaring dat ze zo direct overtuigd is dat Kama de liefde is voor haar?

Ik denk dat vrouwen in het algemeen dat veel beter doorhebben dan mannen. In mijn liefdesleven was dat ook zo. Mijn meisje dat aan de oever verscheen, kreeg dat heel helder binnen in haar visioen. Toen ze me later ontmoette, was er weinig twijfel dat het zo was.

Wat leert deze roman ons over ons eigen leven?

Iedereen die het boek gelezen heeft, resoneert iets anders aan de hand van waar je op dat moment mee bezig bent. Voor sommige mensen is dat de juiste bestemming in het leven vinden. Andere mensen vinden troost in het zielsverwantschap wanneer ze het geloof in de liefde verloren hebben. Ze merken dat wanneer ze ooit een grote liefde gehad hebben het absoluut mogelijk is om een nieuwe grote liefde in hun leven te ontmoeten. Andere mensen krijgen na het lezen van het boek een andere kijk op seksualiteit.

Wat ik eruit haal, is het volgende: ‘Zelfs al volg je je eigen weg zijn er nog altijd hinderpalen. Maar als je een andere weg gevolgd had, zijn er andere hinderpalen dan de weg die je nu volgt.'

Het is niet omdat je je hart volgt en je dromen najaagt dat het allemaal vanzelf gaat. Dan word je natuurlijk nog steeds beproefd. Als je je weg niet volgt, zullen de hindernissen die je tegenkomt nog zo veel zwaarder wegen. In dat geval moet je hindernissen overwinnen voor iets wat het niet waard is om voor te vechten. Als je in het leven dan toch allerlei hindernissen moet overwinnen, kan het maar beter zijn voor iets dat de moeite waard is.

Hebben we ons leven zelf volledig in handen?

We hebben een vrije wil. We kunnen voortdurend kiezen wat we al dan niet willen. Als we vertrouwen en menselijk ons hart durven te volgen, worden we geleid en geholpen om te komen waar we uiteindelijk moeten zijn. Het hangt van onszelf af of we daarop vertrouwen.

Wat is je levensmotto?

Als je op zoek bent naar de ultieme liefde kom je bij de ultieme wijsheid. We streven er allemaal in essentie naar om ons te verbinden met iemand die we ongelooflijk liefhebben. We willen samen met die persoon ons leven tot bloei proberen te brengen.

Volg je het boeddhisme?

Ik heb weinig voeling met het boeddhisme, maar wel met het hindoeïsme. Het is een inspirerende filosofie. Ik ben geen hindoeïst en ook geen kabalist. Ik heb een boek over kabala geschreven. Ik vind de universele oude wijsheden, inzichten en filosofieën heel inspirerend. Ik laat me hierdoor graag inspireren om boeken te schrijven.

Ligt dit boek in het verlengde van je vorige boeken?

Het is een ander verhaal in een andere setting, tijd, land en personages. Wat wel gemeenschappelijk is, is dat ik via mijn romans mensen probeer te inspireren met de thema's zoals het vinden van je levensbestemming, het vinden van je grote liefde en seksualiteit. Het verhaal op zich is een heel ander verhaal dan de andere romans die ik geschreven heb.

Hoe komt het dat veel mensen op zoek zijn zonder dat ze vinden waar ze eigenlijk op zoek naar zijn?

Mensen die werkelijk op zoek zijn naar iets, zullen dat ook wel vinden. Mensen die niet vinden waar ze naar op zoek zijn, zijn vaak onrustige mensen die niet de consequenties willen nemen van hun zoektocht. Veel mensen willen wel zoeken, maar ze willen niet vinden. Als je de bereidheid hebt om je over te geven aan het leven kan je niet anders dan vinden. Het leven heeft voor ons allemaal heel wat inzichten, ervaringen en mogelijkheden. Er is niets dat onmogelijk is in het leven als je werkelijk van iets droomt of nastreeft. Iedereen die zoekt en de bereidheid heeft om te durven vinden, zal vinden waarnaar hij op zoek is.

 

 

10/09/2019
Waarom weten mannen en vrouwen zo weinig van elkaar?

“Ik merk vaker dat mannen zich na een fijne vrijpartij terug trekken. Contact is ineens dagen weg... alsof het te veel is..? Ik voel me dan afgewezen en daarna komt er ook boosheid.. zo van: bekijk het maar! Hoe werkt dat toch bij mannen?” vroeg een lezeres me die “Het meisje dat aan de oever verscheen” had gelezen.
De natuur heeft het inderdaad wonderlijk geregeld dat vrouwen na een vrijpartij zich vaak verbonden voelen met hun minnaar en mannen zich meer verwijderd dan ooit.
Na een ontlading zakt het verlangen van mannen zowat van honderd naar nul. Daar waar hij enkele seconden daarvoor nog een brullende leeuw was, zakt hij onmiddellijk erna verwond neer. In tegenstelling tot vrouwen die nog lang kunnen na-ebben op de liefdesgolven.
Volgens de Tao geeft de man in zijn ontlading letterlijk zijn levenskracht weg. De energie wordt uit hem getrokken en hij komt in een onmiddellijk toestand van moeheid, lichte depressie en afgescheidenheid terecht.
Als hij bovendien dit hoogtepunt bereikt bij een vrouw waarmee hij zich niet echt verbonden heeft, niet helemaal toe aangetrokken voelt, en eigenlijk niet veel meer van wilde dan wat spelen, wordt dat gevoel van depressie en eenzaamheid alleen maar groter. Alsof hij ineens beseft, nu de blinde roes van verlangen weg is, dat hij op deze manier niet het geluk zal vinden. De liefde van de vrouw die in zijn armen ligt, confronteert hem daarmee. Het stoort hem, irriteert hem, omdat hij weet dat het niet klopt, dat hij haar enkel gebruikt heeft voor zijn verlangens, maar dat hij haar net niet kan geven wat zij het meeste verlangt; verbinding.
Daar komen de klachten vandaan van al die vrouwen die op een onbereikbare man zijn gevallen; een man die in een andere relatie zit, of een man die geen werkelijk commitment aan wil gaan. Zij weten inderdaad na de daad niet hoe snel ze zich uit de voeten kunnen maken. De tederheid van de vrouw doet hem haast pijn, haar verliefdheid verkilt zijn hart, en hij kan het nauwelijks opbrengen bij het ontbijt naar de verhalen te luisteren die zij deelt.
Dat zijn de mannen die ‘verdwijnen’. Opeens zijn ze dagen lang onbereikbaar, beantwoorden geen berichten en telefoontjes, verbergen zich. Pas wanneer hun verlangen weer groot genoeg is, en hun honger naar een vrouw hun innerlijke wijsheid overstemt, nemen ze weer contact op. En zijn ze lief tot ze krijgen wat ze willen en begint de dans van voor af aan.
Mannen die alleen vanuit hun geslacht vrijen, zullen altijd, een gevoel van leegte en treurnis ervaren na de daad.
Maar ook mannen die wel in een liefdevolle relatie zijn en wel een werkelijk commitment aangaan met hun geliefde, kunnen een gevoel van onbestemde treurigheid ervaren na de daad. Wanneer hun seksuele energie zich niet verspreid door hun hele wezen en door hun hart, maar beperkt blijft tot hun geslacht, zullen ze wat de Fransen noemen “De kleine dood” ervaren. Het extatische gevoel van enkele seconden tijdens de ontlading wordt daarna weggevaagd door een gevoel van afgescheidenheid.Een existentiële eenzaamheid. Maar het is niet stoer als man om daarover te praten. Een vrijpartij ziet hij als een overwinning, een vrouw die hij veroverd heeft, en daar past niet bij dat het hem eigenlijk een eenzaam gevoel heeft bezorgd. Zeker niet wanneer zijn ontlading ook nog te vroeg kwam, terwijl zij riep “Nee, nu nog niet, alsjeblieft” en hij zich gefaald voelt als minnaar. Want dan wordt de eenzaamheid nog vermengd met schaamte en is het een aanslag op het ideaalbeeld dat hij van zichzelf als minnaar had. Hij kan niet eens trots zijn dat hij háár in extase heeft gebracht. Zijn levenskracht is dan niet zijn levenselixer maar een verschraald goedje waar hij afkeer en schaamte voor voelt. Levenloze druppels die bevriezen in zijn ijskoude hart. .
De man die werkelijke voldoening en verbondenheid wil voelen, richt zich niet op zijn ontlading. In plaats van leeg te lopen, laadt hij zich op, en laadt daarmee zijn liefdespartner op. Hoe hoger hij het vuur door zijn hele wezen weet te verspreiden, hoe meer hij haar kan raken en in vuur en vlam zetten. En zelfs al verliest hij dan in het heetst van de strijd, de controle, dan nog zal hij geen eenzaamheid voelen, omdat zijn hart nog in brand staat en hij bijna niets anders zal kunnen fluisteren dan “ik hou van je”.
“Waarom weten mannen en vrouwen zo weinig van elkaar? Zulke dingen leer je niet op school he,” schrijft de lezeres me na mijn antwoord.
Het is waar denk ik, dat mannen en vrouwen veel te weinig praten over dit soort zaken. Dat mannen hun seksualiteit verbergen onder stoerheid, en slechts zelden hun kwetsbaarheid en eenzaamheid erover delen.
Meer lezen?
Lees “Het meisje dat aan de oever verscheen”
https://bit.ly/2JJiy5M

 

30/05/2019
De Gewonde Man

De Gewonde Man is een van de thema’s die zowel in mijn boek als in mijn lezing voorkomt. Het verbaast en ontroert me hoe dit onderwerp resoneert bij zowel mannen als vrouwen. Het raakt me als ik tijdens de lezing in de ogen van mannen een blik van herkenning zie.

Mannelijkheid is een gedevalueerd begrip geworden waar vaak lacherig over wordt gedaan, of wat geassocieerd wordt met machogedrag. Maar meer en meer kom ik er achter hoe zeer mannen, net als ik, gewond zijn geraakt in het leven en veel te lang, soms levenslang, met die wond blijven rondlopen.

Mannen kunnen zelden goed omgaan met afwijzing, noch van een geliefde, noch van iets wat we ambiëren. Mannen worden ten diepste gekwetst door vernedering. Mannen schamen zich om mislukking, om gebrek aan kracht, om verdriet. Vrouwen zoeken hun vriendinnen op om hun zielenroerselen te delen met elkaar, te steunen, te helen, te verbinden en te leren van elkaar. Mannen denken meestal dat ze het wel alleen kunnen en dat het mannelijk is om alleen onze wonden te dragen.

Maar we hebben vaak niet geleerd hoe om te gaan met onze emoties, laat staan ze woorden te geven. Dus slaat onze wond naar binnen en weten we niet hoe om te gaan met de pijn. Soms gaan we teveel drinken om ons te verdoven, te veel roken, te veel eten, of zoeken we troost en bevestiging bij de boezems van vrouwen als kleine jongetjes, die alleen maar komen halen en niets te brengen hebben.

Sommigen van ons worden stil en worden steeds meer over het hoofd gezien. Sommigen van ons worden boos, en iedereen gaat ons als kwade man uit de weg. Anderen worden praatziek, in een wanhopige poging te bewijzen ons zelf op de borst te kloppen en te laten zien dat we toch werkelijk iets waard zijn. En sommigen worden roofdieren. Mannen bij wie de wonde een tijdbom is geworden die vroeg of laat tot ontploffing kan komen in een destructieve daad.

En zo verliezen we het respect van onze vrouwen en van onze kinderen. We staan stil, ontwikkelen onszelf niet, en blijven jongetjes die aan de rokken van onze vrouw hangen op zoek naar troost, bevestiging en warmte.

Het wordt tijd dat wij mannen de inhaalslag gaan maken ten opzichte van de vrouwen die zich de laatste tientallen jaren in razend tempo ontwikkeld hebben. Vrouwen die uit het slachtofferschap gestapt zijn, zich met elkaar verbonden, hun kracht hervonden, en het mannelijke en vrouwelijke in zichzelf integreerden.
Niet voor niets hoor ik steeds meer vrouwen verzuchten: “Er zijn zo weinig leuke mannen, en degenen die leuk zijn, hebben een vrouw.”

Wij mannen kunnen alleen elkaar tot man maken. Misschien hebben we het niet geleerd van onze vaders, maar daar kunnen we ons als volwassenen niet achter verschuilen. We moeten andere mannen opzoeken, leraren, vrienden, broeders en zonen. We moeten onze wonden aan elkaar durven tonen, herkenning bij elkaar vinden, inspiratie, verbinding en uiteindelijk heling. We moeten er zijn voor elkaar, en elkaar weer kunnen vertrouwen.

Pas wanneer we de wonden in onszelf helen, worden we weer krachtige mannen die naast onze vrouwen kunnen staan. Dan worden we niet boos als zij hun heftige emoties soms tonen, maar kunnen we ze dragen als ze ons nodig hebben, zoals zij ons zo vaak gedragen hebben. Dan zullen onze kinderen ons weer opzoeken omdat ze onze standvastigheid en veiligheid nodig hebben. Dan zijn we weer mannen die te vertrouwen zijn en op wie kan je bouwen.

Wij mannen hebben zoveel goeds en moois aan de wereld te geven wanneer we in onze kracht staan. Dan stralen onze ogen weer, dan verwezenlijken we onze dromen, dan helpen we zij die zwakker zijn, dan inspireren we door vol levenslust ons leven te leiden.

Wij mannen moeten weer echt trots kunnen worden op ons man zijn.

Geert Kimpen

Delen mag!
Meer lezen?
https://www.geertkimpen.com/meisje-oever-inhoud.html

 

04/05/2019
Michelle shanti - mijn meisje dat aan de oever verscheen - aan het woord...


Een groot deel van mijn leven ben ik voornamelijk bezig geweest met mijn binnenwereld. Ik was (en ben) daar heel ambitieus in. Ik weet dat wij veel meer zijn dan ons lichaam en onze emoties, en dat onze grootste schatten zich in onszelf bevinden. Door meditatie en andere oefeningen kunnen we in contact komen met onvoorwaardelijke liefde en andere hogere vermogens in onszelf. Wij kunnen de wereld transformeren naar een andere orde, eentje waar liefde centraal staat, en niet macht(smisbruik).
Heel mooi natuurlijk, en ook heel waar, vind ik nog steeds. Maar toch, ik kon wel veel mediteren en proberen zo liefdevol mogelijk te leven, toch miste ik ik iets in mijn leven. Mijn liefde en spiritualiteit betaalden de rekeningen niet, en al heb ik altijd kunnen zorgen dat er brood op de plank is, en dat mijn kinderen en ik een dak boven ons hoofd hebben, toch was het nog regelmatig struggelen, voelde ik vaak de druk van niet op tijd mijn rekeningen kunnen betalen. En wilde ik ook verre reizen kunnen maken met mijn kinderen. En andere dingen die (veel) geld kosten. Daarnaast gaf ik dan wel veel aandacht en liefde aan de mensen om me heen, maar kreeg daar regelmatig shit voor terug. Onbewust zullen sommige mensen gevoeld hebben, dat ik niet respectvol was naar mezelf, en die respectloosheid kreeg ik van hen terug. Over spiegelen gesproken...
Toen kwam Geert in mijn leven, en alle ingesleten patronen die ik jaar in jaar uit enthousiast (en deels onbewust) bleef herhalen kwamen volledig voor het voetlicht. Alsof iemand een schijnwerper op mijn onbewuste gedrag zette en zei:' Kijk Michelle, dit doe jij, dit creëer jij in je leven.' Ik had geen keuze, in deze relatie, waarin ik in eerste instantie natuurlijk graag projecteerde op Geert als er iets mis ging, werd ik na elke controntatie op mezelf teruggeworpen en kwam die schijnwerper weer en die stem. En ontdekte ik, hoe ik onbewust mezelf in de slachtofferrol hield. Het is goed om heel bewust je slachtofferrol te doorvoelen, om die serieus te nemen. Maar daarna moet je die loslaten. En het is voor mij allang tijd om die te laten gaan.
Geert leerde me om mijn mannelijke kwaliteiten te ontwikkelen, daadkracht, voor mezelf opkomen, geld verdienen, een bedrijf runnen. Geert leerde me, en leert me nog steeds, om in contact te komen met de onvoorwaardelijke liefde in mezelf, en onvoorwaardelijk van hem te houden. Believe me, that's work in progress... Maar het is ook goed om te zien hoeveel we al hebben gedaan, en bereikt.
'Het meisje dat aan de oever verscheen' is er bijna, 7 mei arriveert ze gedrukt en wel op ons hoofdkwartier. Bloed, zweet en tranen zitten erin. Zoals het leven zelf vaak is. Ik meen het als ik zeg dat ik Geert de beste schrijver vind die ik ken, al voor ik verliefd werd op hem vond ik dat al. Dit nieuwe boek voelt anders dan zijn voorgaande boeken, en heel compleet. Het is een boek van een briljante schrijver die door een hel ging, en opnieuw zijn weg moest vinden. Ik vind dat hij daar absurd goed in is geslaagd.
Ik ben trots op hem. Ik ben trots op mezelf. Ik ben trots op onze kinderen voor wie het ook niet altijd even makkelijk was. En natuurlijk, ben ik trots op Het meisje dat aan de oever verscheen.
Dat ze het hart van elke lezer die haar beroert met zijn ogen, mag vervullen met liefde, en zijn bewustzijn mag verruimen. Want dat is haar doel, neem dat maar van mij aan... ❤ Foto van Marc de Jong

 

 

TOP

Delen: