Terug naar overzicht

Luck Magazine

29/04/2011 - Let Love Rule...

Tekst: Gwen Kuyps
Gepubliceerd: december 2009.

Het is vrijdag 13 november. Niet toevallig doe ik extra mijn best om er vanavond stralend uit te zien. Een nachtblauw jurkje en wat rouge doen meteen wonderen! Zorgvuldig etaleer ik een witte broek, witte sokken, witte schoenen en een wit overhemd op het bed. Da's voor straks, wanneer mijn man thuiskomt...

Een uurtje later zijn we - ik ‘stralend' en mijn man ‘maagdelijk' - helemaal klaar om naar Bodegraven te vertrekken. We worden er verwacht voor wat een symbolische, inspirerende en romantische liefdesavond belooft te worden.

Wie ooit een lezing van Geert Kimpen (schrijver van o.a. De Kabbalist) heeft bijgewoond, kent zijn aanstekelijk enthousiasme. Ook vanavond begroet hij ons met zijn warme, hartelijke glimlach. We worden naar onze zitplaatsen begeleid en zetten ons schrap voor wat komen gaat. Vanavond vieren we de Godin in elke vrouw en de God in elke man. We worden uitgenodigd om samen met een honderdtal gasten de sjabbat te vieren. Stap voor stap leren we de mysterieuze liefdesgebruiken, gedrenkt in eeuwenoude kennis uit de Thora - de eerste vijf boeken van de Hebreeuwse Bijbel. Elk ritueel, elk detail van deze avond, is eenvoudig maar tegelijkertijd zo onmetelijk mooi. We vieren feest, dankbaarheid en overvloed. We vieren de liefde.

Voor diegenen die niet elke avond voor de buis willen hangen (om uiteindelijk van verveling in slaap te vallen), is deze liefdesavond een echte aanrader. Of je single bent of in een relatie zit, je hebt geen reden meer om de liefde niet te vieren!

Geert Kimpen (niet Joods) verdiepte zich in de leer van de kabbala. Joodse mystici, kabalisten genoemd, aanzien liefde als de belangrijkste kracht in een mensenleven. Tijdens de sjabbat vieren ze elke vrijdagavond opnieuw de liefde. Geert integreerde dit feest, samen met zijn gezin, in zijn leven. Iedere maand stelt hij een avond  samen waarop zowel liefdeskoppels als singels de liefde vieren. Vanaf maart zijn er sjabbatavonden gepland in Twijzelerheide, Amersfoort, Eindhoven, Amsterdam en Harderwijk. Kijk voor meer informatie op www.geertkimpen.com

Muriel en Gwenn geven zich bloot...

Gepubliceerd; april 2009.
Door Geert Kimpen.

Bij het afscheid zegt Gwenn lacherig: "We hadden het idee om bloot op de cover te gaan staan bij dit interview."
Muriel vult aan: "Ja, met opgeheven vinger allebei".
"Wat een geweldig idee," zeg ik.
Ze kijken me verbaasd aan. Meent hij dat nu?
"Ja natuurlijk, dat moet je doen. Hoe kan je nu beter uitdrukken waar jullie en jullie blad voor staan, dan puur natuur te poseren. Zonder opsmuk. Gewoon zoals jullie zijn, en laten zien dat de wereld een prachtige plek is met prachtige mensen zoals jullie."

"En de opgeheven vinger..." vraagt Muriel met een klein stemmetje.
"Dat zou ik eerlijk gezegd niet doen. Je wilt toch geluk en natuurlijke schoonheid uitstralen..."
De zusjes kijken elkaar aarzelend aan. Gwenn is het eerst over."Wil jij de foto maken," vraagt ze. Ik lach. Een onverwachte wending van onze ontmoeting. De zusjes hebben de afgelopen uren al hun hoogte- en dieptepunten bij het realiseren van hun droom, het maken van Luck Magazine, uitgesproken. Maar dat ze zich nu ook helemaal bloot willen geven, nee, dat had ik niet verwacht toen ik hier naartoe reed.
"Tja," zegt Muriel lichtjes aangeslagen, "we hadden afgesproken dat we het hier met niemand over zouden hebben, sister. Maar nu heb jij het tegen Geert gezegd..." Krachtig vervolgt ze: "Dus er is geen weg terug. We doen het."
Nu krabbelt Gwenn terug. "Is het wel echt een goed idee? Kunnen we geen bloemetjes op de cover zetten, of vlindertjes, dat is toch ook mooi."
"Nee," zeg ik streng, "jullie moeten bloot."

Dat het een bijzondere ontmoeting zou worden, had ik op voorhand wel verwacht.. Muriel onderschepte een mailtje van mij aan  één van haar redactrices die wat meer uitleg vroeg over mijn nieuwste boek "Stap voor Stap".

"Ik spring er even tussen," schreef ze, "ik zou het leuk vinden als je mij en mijn zus wilt interviewen. Wij willen graag ons verhaal vertellen. We hebben nu drie nummers van Luck gemaakt, dus het wordt tijd dat onze lezers weten wie wij zijn, en waarom we dit krankzinnige plan hebben opgevat... heb je zin?" 

Ik moest er eerlijk gezegd even over nadenken. Meestal contacteert een blad me met de vraag of ze mij kunnen interviewen. Dit was een beetje de omgekeerde wereld. Toen hoorde ik iemand op de radio vertellen over de net overleden dichter Simon Vinkenoog.

"Simon was iemand die ondanks dat hij 80 was, en net zijn been was afgezet, nog steeds zo enthousiast was als een kind en vol plannen zat. Hij zei tegen alles ja. Want alles begint met een ja, was zijn levensmotto."

Ja, dacht ik, dat is de enige manier om in het leven te staan ook. Ja - zeggen. Toen ik met een schok er ook nog achter kwam dat het laatste boek dat Vinkenoog las, mijn boek De Kabbalist was, en daarover zijn allerlaatste weblog schreef, was de cirkel rond. Vinkenoog zei ja tegen mij, en ik zei ja tegen Muriel en Gwenn...

Ik zou toetsen of de 10 stappen die ik in mijn boek "Stap voor Stap" beschrijf, waarmee alle dromen in de wereld tot stand komen, ook opgaan voor deze twee dames die hun grote wens, een eigen blad, hebben gerealiseerd. Ik tref Muriel op een zwoele zomeravond op een terrasje in Brasschaat. Meteen ben ik gecharmeerd door haar sprankelende levenslust. Haar reebruine ogen fonkelen in het avondlicht. Over haar strak rode bloesje draagt ze twee bretels die ze af en toe flink naar voren trekt om haar woorden kracht bij te zetten.  

STAP 1. Het heimelijk verlangen.

Alle wensen ontstaan uit een heimelijk verlangen. Er ontwaakt een droom in ons, die ons wakker schudt...

"Ik ben altijd met het uiterlijk bezig geweest," barst Muriel meteen los. "Ik was hoofdredacteur van een modevakblad. Ik deed ook de styling, boekte de modellen, deed de make up, noem maar op. Maar gaandeweg verloor ik mijn plezier en passie daarvoor. Ik had eigenlijk een burn out zonder het zelf te weten. Ik was gewend om altijd op het eind van het jaar, mijn goede voornemens op te schrijven. Maar in december 2007 besloot ik het anders te doen. Ik dacht, wat een onzin, die voornemens, ik voer ze toch nooit uit, en stel me zelf daardoor elk jaar teleur. Ik maak er dit jaar doelstellingen van. Eén van die doelstellingen was me verdiepen in feng shui, want ik wilde opruimen. In januari ben ik meteen begonnen en binnen een paar weken had ik massa's spullen en kleren weggegooid, terwijl ik normaal van niets afstand kon nemen. En toen had ik een droom. Ik droomde dat ik een magazine zou maken dat de wereld zou veranderen. Een blad vol inspiratie en goed nieuws. Half slapend kroop ik uit mijn bed om het op te schrijven. 's Ochtends vond ik het briefje: "De wereld is een fantastische plek" stond erop. "Maar niemand lijkt het te weten. Alle bladen en kranten bestaan voor 90 % uit negatief nieuws. Waarom zouden we bladen kopen vol negativiteit, vol roddels, vol zwartmakerij en leugens. Bladen die ons omlaag halen? Waarom niet een blad dat je vleugels geeft, blij maakt, inspiratie geeft..."

Op dat moment komt zus Gwenn aanlopen. Een mooie, elegante verschijning met sierlijke majestueuze lokken. Gloeiende ogen maar een stuk ingetogener dan haar zus.

"Jouw zus, Sonja Kimpen, heeft me gebuisd," zegt ze quasi bestraffend. "Ik studeerde op de kinesitherapie -opleiding waar zij les gaf, en zij gaf me een vette onvoldoende. Maar misschien had ze wel gelijk. Ik had me niet voldoende voorbereid."

"Onmogelijk," zegt Muriel, "jij bereid je altijd goed voor."

Gwenn: "Ondanks die buis ben ik toch afgestudeerd maar ik miste iets. Ik wist nu wel hoe het menselijk lichaam werkte, maar niet het waarom. Kinesitherapie richt zich op de gevolgen, maar niet op de oorzaken. Ik wilde  Oosterse geneeskunst gaan studeren, maar deed het niet. Ik had een hele gespannen verhouding met mijn moeder, en ik moest weg. Het huis uit, ik wilde alleen wonen. Toen ik zelf moeder werd, heb ik voor allerlei ambitieloze baantjes gekozen. Ik ben een geboren verzorger en ik zorgde ervoor dat ik er helemaal voor mijn kinderen kon zijn. Ik wilde mijn man en mijn kinderen vertroetelen. Toen mijn man voor zichzelf begon en zijn vaste baan als bankfiliaaldirecteur opgaf, ben ik ook een bedrijfje begonnen. Een bedrijfje in het restylen van mensen. Ik ging een dag met ze op stap, verwende ze, ging met ze shoppen en gaf adviezen hoe ze zich beter konden kleden en welke kleuren bij hen pasten. Dat roze hemd staat jou trouwens heel goed, Geert. Weet je, dat je ogen licht geven?"

"Sister!" zegt Muriel beschaamd. "Dat doet ze nu altijd, zitten we in een zakelijke bespreking, en dan zegt zij zo van die dingen die je niet zegt..."

Geflatteerd werp ik een snelle blik op mijn roze hemd, terwijl ik luister ik naar hoe de zusjes de tweede stap namen.

STAP 2. De innerlijke wijsheid.

Vanaf nu zul je voortdurend tekenen krijgen, knipogen van de kosmos om jou te helpen je dichter bij je doel te brengen...

Gwenn: "Het liep vanaf dag 1 geweldig. Al snel had ik meisjes in dienst die een deel van mijn taken overnamen. Maar na een jaar of vier putte het me uit. Door alle weerstand die ik van mijn klanten moest overwinnen om zich anders te durven laten zien. Na een dag restylen moest ik een hele tijd in de auto uitblazen. Mijn lichaam geraakte op. Ik maakte een stomme val tijdens een wandeling met mijn hond en ik kon niet meer lopen, het was een teken van mijn lichaam; stop, stop, stop! Maar toch wilde ik verder, ik moest."

Muriel: "Ik zei tegen haar; afgelopen Gwenn, en al die pijnstillers gaan nu de vuilnisbak in."

"Ja," zegt Gwenn, terwijl ze dromerig met een vinger met haar lokken speelt. "je had gelijk. Ik ben gestopt. Ik liet het werk alleen nog door de meisjes doen. En ik voelde dat het tijd was voor iets anders. Ik wilde niet langer 1 op 1. Ik wilde meer, veel meer mensen bereiken..."

Muriel: "Ik had besloten om alleen nog maar opdrachten aan te nemen waar ik passie voor voelde. Maar ik kwam er achter dat niet één van die opdrachten me in vuur en vlam zette. Alleen het honorarium af en toe. Mijn agenda werd leger en leger. En het saldo op mijn rekening lager en lager. Ik durfde nu voor het eerst naar de tekenen te luisteren, zoals Paulo Coelho dat zo mooi in zijn boeken zegt. Ik durfde mee te gaan met de stroom van het leven. Tegen een rivier kun je niet duwen, leerde ik, daar moet je je door laten meevoeren. Ik was inmiddels met een proefnummer van mijn magazine begonnen. Ik nam me voor niets te forceren. Alleen te reageren op wat op me afkwam. Natuurlijk zei iedereen - onze ouders in de eerste plaats - dat ik gek was. Hoe kon ik nu denken dat ik een blad zou kunnen maken, zonder geld, zonder uitgever. Hoe kon ik zo'n keuze maken terwijl ik ook nog een kind van 4 heb!? Onze ouders hebben nooit grote verwachtingen over ons gehad. "Je kunt beter een goede mens zijn, dan een slimme mens," was één van de gevleugelde uitspraken van mijn stiefvader. Onze echte vader heeft zelfmoord gepleegd toen we nog kleine meisjes waren. Hij was 24 toen. Misschien dat ons moeder ons daarom voor het leven heeft willen behoeden. Verwacht niet te veel, want het kan zo afgelopen zijn."

STAP 3. Inzicht.

Nu is de tijd rijp om precies in kaart te brengen wat er allemaal moet gebeuren. Een droom is een doelstelling met een deadline.

Gwenn: "Onze moeder is één van mijn grootste inspiratiebronnen. Mijn hele leven heeft ze mij het gevoel gegeven dat het nooit goed genoeg was. Dat ik altijd tekort schoot. Dat ik het altijd verkeerd deed."

Muriel: "Op mijn 33 ste verjaardag, de leeftijd van Jezus, heb ik een speech gehouden, en toen heb ik ons moeder bedankt. Ik heb haar erkend voor wie ze was."

Gwenn: "Ik dacht, dat zou ik nooit kunnen. Ik zou niet weten waarom ik haar zou kunnen erkennen. Ik zou nooit kunnen zeggen dat ik haar graag zag. Er is niets  om voor te bedanken. En toen ben ik beginnen nadenken. Voor het eerst heb ik mijn boosheid op haar toegelaten. Pas toen realiseerde ik me dat ik door háár deze vrouw ben, de vrouw waar ik trots op ben." 

Muriel: "Natuurlijk, we hebben onze moeder uitgekozen."

Gwenn. "En nu krijg ik mijn volgende les bij mijn 11 jarige dochter. Vanaf dat Roxanne kon spreken, op 11 maanden, is het een dwarsligger. Als ik zei; "In de hoek" Dan zei zij: "Waarom." "Omdat je stout bent geweest" "En waarom moet ik dan in de hoek", vroeg ze. "Om af te koelen", stamelde ik. "Kunnen we dat niet op een andere manier oplossen", stelde ze dan voor. Roxanne kan me wanhopig maken. Zij kan mijn onvoorwaardelijke liefde op de proef stellen. Zij houdt zich aan geen enkele regel".

Doe je dan niet hetzelfde met haar als wat je je moeder verwijt, vraag ik voorzichtig.

Getergd drinkt Gwenn langzaam van haar rozenbottelthee en zegt dan timide. "Misschien wel, ja. Misschien wel."

Muriel: "Ik werkte ondertussen aan mijn blad, en ik werd zo verwend door wat ze beginnergeluk noemen. Ik had iets van; het eerste nummer moet gratis zijn. Geluk is gratis, dus een blad over geluk moet gratis verkrijgbaar zijn. En langs alle kanten werd ik geholpen. Journalisten die wilden schrijven, omdat mijn motto was; schrijf alleen over dat waarover je gepassioneerd bent. Dat konden ze bij andere bladen niet. Stylisten die eindelijk echt hun ding konden doen bij mij. Voor de eerste redactievergadering had ik 5 mensen uitgenodigd. Er waren er 25!"

Gwenn haalt een sigaret uit haar pakje en buigt elegant voorover om vuur te vragen. Ze is gekleed in een zwart gedecolleteerd truitje. "Muriel heeft me leren roken," zegt ze terwijl ze de rook uitblaast, "zij heeft mij meegenomen naar festivals, en zij betaalde mijn benzine wanneer ik weer zonder geld zat. Op een middag kwam ik bij haar op bezoek. Haar eerste nummer, vers afgeprint van de computer, lag dubbelgevouwen op de tafel."

Muriel: "Ik was doodsbang. Een jaar lang had ik er aan gewerkt. En nu was het er. Mijn eerste blad. Ik had een droom gehad, en die had ik nu in mijn handen. Maar wat nu, dacht ik. Er was maar één iemand aan wie ik het durfde te laten zien, en dat was Gwenn."

Gwenn: "Het eerste wat ik zei was: Maar allé Muriel, waarom zet jij nu een schoon vrouw op de cover?! Dat doet iedereen toch al."

Muriel: "Ik was niet van slag door die opmerking, nee. Ik herinnerde me nog levendig het moment dat dit meisje binnenkwam voor de shoot. Ik dacht; dat is een engel. Nog nooit had ik zo'n sprekend gezicht gezien. Zo'n puur en eerlijk meisje, bangelijk gewoon. Ik wist meteen; zij komt op de cover, zij was Luck. Ik heb eens gelezen dat hoe mooier en symmetrischer mensen zijn, hoe meer hun ziel in hun lichaam zit. Ik weet niet of dit in zijn algemeenheid waar is, maar bij dit meisje in elk geval wel."

Gwenn: "Muriel gaf me het nummer mee naar huis. En daar heb ik het van a tot z gelezen. Ik was zo onder de indruk, ik vond het zo geweldig. Het meest werd ik geraakt door een artikel over zelfvertrouwen. Dat ging over mij, dacht ik. Over mijn huwelijk. Mijn man is, hoe zal ik dat zeggen, nogal bezitterig naar mij. We hebben zo dikwijls discussies gehad over dat hij of mijn rokjes te kort vond, of mijn decolleté te diep. Ik heb daar altijd naar geluisterd."

Ik moet lachen. "Dat is toch gek voor een vrouw die andere vrouwen restylde," vraag ik. 

"Ja," glimlacht ze, "Ik liet me kleden door mijn man. Je leert altijd wat je zelf te leren hebt, he. Maar toen ik Luck las, dacht ik; ik wil hier deel van uitmaken. Ik wil meedoen. Ik wil mijn bedrijf verkopen en instappen."

STAP 4. Geven.

Geven en ontvangen zijn eigenlijk synoniemen. Wat je geeft, zul je weer ontvangen. Grijp elke potentiële kans aan die je in deze periode wordt geboden...

Muriel: "Ik wist niet hoe verder. De uitgeverij van mijn modevakblad wilde Luck uitgeven, maar dat voelde niet goed. Ik wist dat ik daar te lang had gezeten en afscheid moest nemen. Ik had ook een investeerder die me wel geld kon bieden, maar geen feeling had met de inhoud.  Hij vroeg mij om een businessplan. Ik zei; "Dat heb ik niet hoor, en dat kan ik ook niet maken" Ik wilde het anders doen. Ik wilde bijvoorbeeld alleen maar adverteerders die bij de filosofie van het blad pasten. In Luck mogen geen anti-rimpel-cremes, want dan zou ik alles waar het blad voor staat, onderuit halen. Ik wilde eigenlijk helemaal geen adverteerders maar friends, partners. Ik wilde me werkelijk verbinden aan bedrijven waar ik in geloofde. Ik wilde niet dat ze louter adverteerden; nee, ik wilde met hen meedenken; hoe kunnen we er samen voor zorgen dat iedereen dat fantastische product van jullie kent - op die manier dus! Ik wilde eigenlijk ook geen vaste verschijningsdata. Ik wilde dat er gewoon een nieuw blad verscheen, wanneer het klaar was; niet eerder of vroeger. Als ik dit alles wilde verwezenlijken, moest ik op eigen benen staan, dit kon niet met een traditionele uitgeverij of investeerder.

Gwenn: "Ik liet mijn man het blad zien. Hij is  sceptisch, maar staat wel open voor vanalles. En hij vond het blad ook geweldig. Ik zei hem: "Ik wil mijn bedrijf verkopen. Ik wil dit samen met Muriel doen." Toen hij destijds mijn mening gevraagd had toen hij voor zichzelf wou beginnen en ontslag zou nemen als bankdirecteur, had ik hem gezegd: "Schat, toen ik met je trouwde had je geen rooie cent. We wonen nu in een kasteel, maar ik woon net zo graag in een caravan, als het maar met jou is." Hij kon dus niet anders dan mij nu ook steunen! We gingen samen naar Muriel."

Muriel: "Toen ze zei dat ze het blad  geweldig vond, moest ik heel hard huilen. Haar man zei dat hij wat gegevens nodig had om een financieel plan te maken. Hij ging aan de slag, en tot zijn eigen en onze verbazing, zei hij: "Dat ziet er eigenlijk helemaal niet slecht uit. Dat is haalbaar."

STAP 5. Kracht.

We moeten nu de wereld in. We moeten nu onze eigen fouten maken. Vertrouwen dat we zelf in staat zijn te bepalen wat goed voor ons is, en bereid zijn de verantwoordelijkheid te dragen wanneer we fouten maken...

Gwenn: "Op 14 dagen tijd had ik mijn bedrijf verkocht. Met geen enkele moeite!"

Muriel: "Ik was zo blij dat we dit samen gingen doen. Het was doodeng om alles los te laten wat ik mijn hele leven lang gedaan had. Maar als je elkaar hebt, dan scheelt dat zoveel!"

Gwenn: "Muriel was de hoofdredactrice. En ik werd alles daarnaast. Klankbord, redactiecoördinatrice, sales, noem maar op. Beslissingen nemen we samen binnen 1 minuut. Doen we het wel, of niet. En dan gaan we voor die beslissing."

Muriel: "Nu moesten we allemaal dingen gaan leren waar we totaal geen verstand van hadden. Ik kon wel bladen maken, maar hoe moest ik ze laten drukken? Het enige dat ik wist was dat ik milieuvriendelijk papier wou.  Hoe moesten we adverteerders werven? Hoe moesten we het blad, gratis nog wel, laten distribueren. Hoe konden we het blad bekend maken zonder geld voor billboards langs de wegen? Maar weet je, zo ingewikkeld was dat ook allemaal niet. We verdiepten ons daar even in; en we vonden goed papier, en een goede drukker. En ik ben zelf langs de redacties van kranten gereden om hun het eerste blad af te geven. Tegen zo'n enthousiast meisje konden ze geen nee zeggen. Dus kregen we aandacht in die kranten. En we kregen die 25.000 bladen in de krantenwinkels".

STAP 6. Schoonheid.

We proberen de fouten die we ongetwijfeld gemaakt hebben op weg naar de vervulling van onze wens, nu te herstellen. We ruimen de rotzooi op die we tot nu toe veroorzaakt hebben. We creëren schoonheid. Ruzies leggen we bij...

Muriel: "Maar toen kwam ook de eerste weerstand. Ik werd opgebeld door een woedende eigenaarster van een krantenwinkel. "Hoe haalt ge het in uw hoofd," zei ze, "een blad gratis weggeven. Zijde gij zot geworden? Dat is broodroof! Hoe kan ik daar aan verdienen?!" Ik legde haar enthousiast uit, dat door het nú gratis weg te geven, haar klanten bij het volgende nummer makkelijker bereid zouden zijn, het te willen kopen. "Maar daar verdien ik nú toch niets aan," riep ze. Ik zei dat ze het niet hoefde te doen, dat ik de nummers ook wel weer wou komen ophalen en ze aan een andere winkel wilde geven. "Maar dat wil ik niet," schreeuwde ze, "ik wil het verkópen, want ik vind het een goed blad!"

Gwenn: "Er waren ook krantenwinkels die gewoon de stapel in de vuilnisbak kieperde. Dat doet zeer. Heel veel zeer."

Muriel: "Ah ja,  want dat is uw hart hè, dat ze in de vuilnisbak kieperen."

Gwenn: "Of dat je naar een bedrijf belt, dat je fantastisch vindt, en hen zegt; wij willen jullie in ons blad, wij willen friends zijn, partners, en dat dan zo'n meisje aan de telefoon zegt; "Zet maar op de mail". Dan denk ik, hoe kan dat? Dat zijn toch mensen die hun bedrijf willen managen, die hun product bekend willen maken, dat hoort toch bij hun job om nieuwsgierig te zijn, om te willen weten wat er nieuw op de markt is? Hebben die misschien de verkeerde job gekozen?"

Muriel; "Of bedrijven die zeggen; als jullie 1 jaar op de markt zijn, dan kunt ge langs komen. Terwijl ze niet snappen dat zij het verschil kunnen maken om 1 jaar op de markt te blijven. Dat dát net een vicieuze cirkel is."

Gwenn; "Ik denk dat doordat wij macrobiotisch zijn gaan eten, wij beter met die tegenslagen konden omgaan. Daardoor voelt ge u zoveel evenwichtiger. Vroeger zou ik een week niet goed geweest zijn van zo'n afwijzing, maar door evenwichtig en gezond te eten, is het zoveel gemakkelijker positief te blijven."

Muriel: "A ja, want alles wat ge in u lichaam steekt, daar voedt ge u mee, he, dat wordt ge dus ook. Als ge goede dingen in uw mond steekt... "

STAP 7. Lijden.

Met lijden kunnen we op twee manieren omgaan. We kunnen ons erdoor laten verlammen en ons wentelen in onze slachtofferrol. Of we kunnen ervoor kiezen moedig het lijden te accepteren, weer op te staan en trachten te ontdekken wat er valt te leren in de pijn. Alle grote leiders hebben geleden...

Muriel; "We zagen het als een grote les. Ik vroeg me af, alle, hoe kan dat nu, dat als je iets positiefs doet, iets gratis weggeeft dat andere mensen vervulling geeft, dat je daar dan zoveel negativiteit voor terug krijgt?! En ik kwam erachter; ja, dat is gewoon zo blijkbaar. Het enige wat je kan veranderen, is hoe dat je daar mee omgaat. Dus leerden we de grap er van in te zien. Hoe verleidelijk het ook was om heel hard "Foert" door de telefoon te roepen wanneer een man zei: "Kindje, ik vertrek over 3 dagen op reis, dus mijn hoofd staat hier echt niet naar" Dan zei ik: "Awel, dan stuur ik u het blad op, en dan weet ik zeker dat u daar op vakantie heel veel plezier aan zult beleven" Als zo'n man dan toch een klein lachje als antwoord geeft, dan is de missie geslaagd. Je kunt maar twee dingen doen; of zeggen dat je het niet meer ziet zitten, ofwel oog hebben voor de fantastische reis die je aan het maken bent en dankbaar zijn voor alle ontmoetingen die dat met zich meebrengt. Want wat er ook gebeurt, dit avontuur zal ons altijd verder brengen, namelijk, dichter bij onszelf!"

Gwenn; "Mensen snappen niet hoe wij dat doen, hoor. We hebben al ons geld hier in geïnvesteerd. We snappen het soms zelf ook niet, maar toch gebeurt het."

Muriel: "Ik zie het als de kracht van de stroom. Water kan een steen uitslijpen, he. Ik weet het, dat kan lang duren, maar toch gebeurt het. Als water tegen een muur aanbotst, dan gaan het er omheen. Water blijft altijd stromen. En wij ook."

STAP 8. Succes.

Het ego gaat met ons op de loop. We zitten in de lift van het leven en geloven in onze ongelimiteerde potentie. Misschien zijn we wel manisch, maar so what...

Gwenn: "Het is niet alleen het ontwikkelen van dit blad, het is meer nog het ontwikkelen van onszelf. Door in dit avontuur te stappen, ben ik een emotionele rollercoaster terecht gekomen. De inhoud van dit blad, de ontmoetingen, die zetten je aan het denken, je verandert daardoor. En dan op een dag realiseer je je opeens; de regels waarnaar wij 14 jaar lang ons huwelijk hebben geleefd... die gelden niet meer. Ik heb nu andere prioriteiten. "Maar wat is dat nu," zei mijn man, "jij bent zo hard veranderd. Ik mis het vrouwke waarmee ik getrouwd ben." En dat klopt ook. Ik ben hard veranderd. En dat vrouwke van toen is er niet meer, en ze zal ook nooit meer terugkomen. Er is dus maar één manier. Mee gaan, mee ontwikkelen, volgen. Hij wordt er soms gek van. Dan gaat hij mee, stelt zich open, maar een paar weken later, is het alweer veranderd. "Alle," zegt hij dan, "nu zijt ge weer veranderd". Maar er is geen weg terug. Ik geloof in een huwelijk waarin ge elkaar doet schitteren. Waarin ge elkaar stimuleert en uitdaagt om boven uzelf uit te stijgen. Er is geen weg teug."

Muriel: "Maar hij ziet u wel graag, he sister, om zo bereid te zijn u te willen volgen. Om open te willen staan, ondanks de weerstand en het sceptisch zijn. Als hij door jou ineens Geerts' boek De Kabbalist gaat lezen, dan is dat een overwinning, want dat zou hij uit zichzelf nooit gedaan hebben."

Gwenn: "Ja,  het is prachtig te zien dat hij ook veranderd. Hij is nu ook een nieuw bedrijf begonnen. Well Imo. Het eerste ecologische bouwbedrijf in Vlaanderen, om op een milieuvriendelijke manier huizen te bouwen! Ik weet dat hij klappen krijgt in ons huwelijk nu, maar tegelijkertijd wakkert het de verliefdheid aan. Ook voor de kinderen is het een grote aanpassing; moeder is niet meer altijd en eeuwig beschikbaar, want moeder heeft een passie.."

Muriel: "Ik zat toen ik het blad begon in een heel gepassioneerde relatie met een vriend die 12 jaar jonger was dan ik. En toen, terwijl ik de Luck aan het uitdelen was in een restaurant, zei mijn zoontje; "Ge moet het aan die mijnheer geven". Het was een man die ik echt normaal geen tweede blik zou gunnen. Hij zat te eten met een vrouw. Ik gaf hem het blad, en hij vroeg: "Wat is uw lievelingsboek van Paulo Coelho". Baf. Dat kwam zo binnen. Ik stond bijna te trillen. Je moet weten dat Coelho mijn leven heeft veranderd. Daarom staat op mijn visitekaartje; ‘Wanneer je iets werkelijk wilt, spant het hele universum samen om dat te bereiken.' Heel mijn missie nu eigenlijk, is om te kijken of dat waar is. Om net als de herdersjongen in de Alchemist op zoek te gaan naar mijn schat. Of het werkelijk zo is. Die man gaf me zijn kaartje en dat heeft weken op mijn bureau gelegen. Weken heb ik daar naar gekeken. Ik durfde niet naar zijn website te gaan omdat dat als overspel voelde. Ik ben iemand die altijd voluit voor haar relaties is gegaan. Maar mijn vriend kon me niet meer volgen. Onze leefwerelden kwamen zo ver uit elkaar te liggen.  Ik wist dat ik, voor het eerst, zelf mijn relatie moest beëindigen, moest afmaken en dit keer niet tot het gaatje gaan. En toen pas had ik weer contact met die man uit het restaurant. Ik dacht, ik ga gewoon uit mijn hart spreken. Maar hij reageerde natuurlijk niet zoals dat dan in films gebeurt. Pas 2 dagen later kwam hij er op terug. En sinds toen zijn we samen, nu voor een paar maanden. Maar..."

Opeens wordt Muriel een klein, onzeker meisje. Van onder haar wimpers kijkt ze me aan en zegt zacht: "Ik wil onvoorwaardelijkheid. Dat is mijn thema in mijn leven nu. We zijn nu twee maanden samen, maar ik ben zo bang voor mezelf. Zo bang dat ik ga weglopen. Ja, gek he, ik die altijd tot het uiterste ging in relaties ben bang dat ik nu ga vluchten."

"Is het je zielsverwant," vraag ik.

"Je hebt vele zielsverwanten he," aarzelt ze, "mijn zus is ook een zielsgenoot, ge hebt dat in vele vormen..."

"Je draait wel wat rond de pot nu", zeg ik verbaasd.

"Ja," glimlacht Muriel schuldbewust, "ja, dat is waar. Alsof het verzegeld is als ik zou uitspreken dat het mijn zielsverwant was."

"Is uw vrouw uw zielsverwante," vraagt Gwenn.

"Ja, absoluut"

"Hoe weet ge dat dan"

"Van de eerste seconde. Net als Muriel toen die man in het restaurant die vraag over Coelho stelde. Terwijl ik het op dat moment eigenlijk helemaal niet wilde. Maar het was sterker. Dat weet ge binnen 1 seconde."

"Misschien is dat voor een man anders," aarzelt Gwenn.

"Nee", zeg ik, "mannen en vrouwen zijn op vele punten anders, maar nu net op dat punt, maakt het geen verschil. Het eerste wat mijn vrouw dacht, toen ze mij voor het eerst zag, was; ik moet platte schoenen aan onder mijn bruidsjurk, want hij is kleiner."

STAP 9. Fundament.

Nu is het moment aangebroken om terug naar de basis te gaan. Om je droom opnieuw wortels te geven, opnieuw te aarden. Nu is het tijd om je te herinneren waarom het je allemaal ooit begonnen was. Wat was je oorspronkelijke droom...

Gwenn: "Amai, ik weet niet of dit allemaal wel voor publicatie is geschikt".

Muriel: "We wilden onszelf aan onze lezers leren kennen. Dat ze weten welk hart er in dit blad zit. Misschien hadden we dat in het eerste nummer moeten doen, maar anderzijds, kunnen we nu even reflecteren op waar we staan..We hebben nog zoveel ideeën. We zouden graag een Luck tv programma maken. Een fantastische website maken waar de mensen alle producten van de adverteerders kunnen bestellen. Een Community. Er is zoveel wat we willen doen, maar we worden iedere keer weer back to basis geroepen."

Gwenn: "Soms lijkt het of de tijd nog niet rijp is voor ons blad. Dat mensen niet zitten te wachten op geluk." 

Muriel: "Terwijl ik dan denk; als je nu kunt kiezen tussen een roddelblad dat u als mens omlaag haalt, of een blad dat u vervult... dan is de keuze toch niet moeilijk?  Wij moeten toch hogere oplagecijfers kunnen halen dan roddelbladen, dat kan toch niet anders? En dan ben ik zo verbaasd over de gemakzucht van mensen. Dan zeggen zij mij; "Ik heb uw blad niet gevonden hoor bij de winkel". En dan vraag ik; "Maar heb je erom gevraagd?" Als ik iets niet kan vinden, dan vraag ik er toch om!? Of mensen die zeggen dat ze een abonnement willen. Maar wij willen geen abonnees. De krantenwinkels hebben in ons geïnvesteerd om ons blad gratis te verspreiden, en nu willen we hun terug betalen, door ze de kans te geven iets aan ons blad te verdienen. Dat is onze filosofie. Maar mensen zouden het liefst van al willen dat het blad opengevouwen op hun schoot in de zetel wordt bezorgd."

Gwenn: "Dus dit leert ons zoveel lessen. Leren vertrouwen. Geduldig zijn. Weten dat dingen tijd nodig hebben. De mensen zullen klaar zijn voor als blad, als zij er klaar voor zijn.  En wij moeten ondertussen ons niet laten verleiden onze ziel te verkopen. We konden een fantastische adverteerder krijgen van dieetproducten. Maar we hebben nee gezegd. We geloven niet in dieetproducten. En zo worden we verlokt en getest op onze principes."

Muriel; "Ik heb het weekend herontdekt. In het weekend doe ik niets. De hele week werk ik keihard, en het weekend gebruik ik nu om te herbronnen. Te genieten. Op mijn rug in het gras te liggen en naar de wolken kijken. Met mijn kind spelen. In het weekend vind ik opnieuw inspiratie in de rust om er weer een week keihard tegenaan te kunnen."

STAP 10. Koningschap

Je bent nu een wijze, een koning. Iemand die zich de wetten van het leven heeft herinnerd en heeft eigen gemaakt. Iemand die zijn koninkrijk veroverd heeft. Een koning die nu rechtvaardig en wijs heerst over het land dat hem gegund is...

Gwenn. "Het mooiste moment vond ik 20 december 2008. Ook nog eens mijn verjaardag. Toen lag hij er. De Luck. Onze Luck. Temidden van al die andere beroemde tijdschrifttitels"

Muriel: "Het moeilijkst was het voor mij om alles los te laten en te springen. Maar nu heb ik het gevoel dat ik niet naar beneden maar naar boven ben gesprongen. Ik leef met elke vezel van mijn lichaam. Ik kan alleen maar tegen ander mensen zeggen; doe het gewoon, spring."

Gwenn; "Je weet niet wat je mist, als je het niet doet. Niemand is toch geboren voor middelmatigheid? Doe het. Doe het nu, voor je met pensioen bent. Zeg ja. Doe iets wat je nooit eerder gedaan hebt."

Muriel: "Ja, zelfs, al ga je op je bek, of vlam je tegen de muur. Dat zijn toch de waardevolle momenten. Dat je kunt zeggen; ik heb het gedaan, en door dat ik het doe, inspireer je anderen het ook te doen. We zijn hier toch op aarde om te voelen, om te ervaren, niet om te denken. Stel je voor dat ik op mijn sterfbed tegen mijn kind zou moeten zeggen;  ik heb mijn droom niet geleefd, dus ga jij het maar doen in mijn plaats... Dat zou toch vreselijk zijn. Je hebt niets te verliezen. Het enige wat je kunt verliezen, is wat niet echt is"

Gwenn: "De mooiste zinnen in uw boek De Kabbalist, vond ik: "God reist altijd incognito. Als je terugkijkt op wat je is overkomen in je leven, dan pas zie je Gods hand erin. Dan zie je de zegening in de rampspoed." Dat vind ik het grootste geschenk van Luck. De goede gesprekken die ik nu kan hebben, de ontmoetingen, zoals nu met u, de verdieping, de verrijking. En dat dan weer door te kunnen geven."

Muriel: "Denkt ge dat we ons voldoende bloot hebben gegeven voor onze lezers, Geert?"

 

Ik weet het wel zeker, dames. Zo bloot en kwetsbaar als je maar kunt zijn. En alleen op die manier kun je mensen vertellen wat Luck is. Het is wat het is. Take it or leave it. Twee prachtige vrouwen die een inspiratie zijn voor iedereen die het geluk niet wil zoeken, maar wil vinden. Met vallen en opstaan.

"Maar moeten we nu echt ook nog bloot op de foto, denkt ge," aarzelt Muriel.  

"Niet terugkrabbelen, Muriel," zeg ik, "het is echt een goed idee!"

"Maar hoe dan," vraagt ze.

Gwenn is alle twijfel voorbij. "Daar denken we in de woestijn wel over na, op onze vakantie".

"Ja, doe het in de woestijn," roep ik enthousiast.

"O ja, met wat water en dan gekleefd woestijnzand op cruciale plaatsen," oppert Muriel. "Nee, dames, niet sjoemelen... Met de billen bloot..."

"Hoe was het,"vraagt Christine, mijn vrouw, wanneer ik 's avonds laat thuis kom.

"Heel apart," zeg ik plagerig. "Ik heb ze uit de kleren gekregen."

"Mooi," antwoordt ze, "nu jij nog..."

TOP