Pers / Press
Terug naar overzicht
Gazet Van Zurenborg
2/09/2013 - “De prins, is een beetje het prototype van een Belg, een kleine sjoemelaar
De jongste roman van Geert Kimpen : De Prins van Filettino
Na ‘De Kabbalist’, ‘De Geheime Newton’ en ‘Rachel of het mysterie van de Liefde, brengt ex-Zurenborger en zoon van Arthur Kimpen uit de Stierstraat zijn vierde roman, ‘De Prins van Filettino’ uit. Daarnaast schreef hij ook nog de nonfictie-boeken ‘Stap voor Stap’ en ‘Maak goud van je leven’. Na drie romans met mystiek-esoterische inhoud, volgt nu een luchtig geschreven geëngageerde roman over de economische crisis in Europa. (Jörg PYL)
Geert Kimpen in zijn nawoord: ”Sommige boeken schrijf je vanuit je hart, sommige vanuit je hoofd, en andere vanuit je buik.” Voor wie nog niet zo lang op Zurenborg woont: Geert Kimpen groeide op in de Stierstraat en is de zoon van ‘Tuur’ Kimpen, die ooit aan de wieg van deze krant stond en in de wijk een boekenwinkel en immobiliënkantoor uitbaatte. Sonja Kimpen, de zus van Geert, is voor mensen die dromen van een kilootje minder, allesbehalve een onbekende. Maar Geert bleef niet in de wijk wonen. Hij begon zijn artistieke loopbaan in Nederland als theaterregisseur en toneelauteur. Samen met zijn echtgenote, schrijfster-journaliste Christine Pannebakker, en hun dochtertje Zonneke woont hij al een tijd in het Nederlandse Bodegraven. Na zijn toneelcarrière publiceerde hij in 2006 zijn eerste roman “De Kabbalist” die op nummer een stond in de Nederlandse hitlijsten en vertaald werd in vijftien talen. Ook zijn andere romans gingen vlot de deur uit.
Inspiratie voor ‘De Prins van Filettino’ vond Geert Kimpen in het verhaal van Luca Sellari, de burgemeester van een klein dorpje, Filettino, die het niet neemt dat zijn dorp van 554 inwoners uit budgetoverwegingen, moet fusioneren met een nabijgelegen plaats. Hij roept de onafhankelijkheid van zijn dorp uit en benoemt zichzelf uit tot Prins van Filettino. Hij voerde ook een eigen munt in, de fioriti. Dit verhaal, dat de internationale pers haalde, werkte Geert Kimpen uit tot een roman. Hij vermengt hierin fictie en waarheid. De prins Luca (in het boek geen familienaam) is vrijgezel en heeft een nogal gezonde libido. Dit zorgt uiteraard voor wat erotisch vuurwerk, afgewisseld met de soms groteske en soms hilarische perikelen van een dorp dat zichzelf verheft tot prinsdom. Tussendoor komen er op waar gebeurde feiten weer economische analyses, die door de vlotte schrijfstijl nooit schoolmeesterachtig overkomen. De premier van Italië (weer zonder naam) wordt ook van zijn typische machozijde getoond. De plot gaan we hier niet verklappen, wie meer over het vermakelijke verhaal met inhoud wil weten, moet het boek maar zelf lezen. Omdat er in het boek nogal wat boude stellingen verkondigd worden, spraken wij af met Geert Kimpen in het meest Zurenborgse café van de wijk en vroegen hem de ziel van het lijf.
-Je draagt dit boek op aan je dochter Zonneke en haar hele generatie omdat wij niet het recht hebben hun hele toekomst te hypothekeren met een ondraaglijke schuld. Waarover maak je je zorgen?
Geert Kimpen: ”Uiteraard maak ik mij zorgen over het feit dat de landen in het algemeen en Europa in het bijzonder zoveel schulden opgebouwd hebben. Tel daar de verschuldigde rente bij en je komt aan een duizelingwekkend bedrag dat uiteraard moet terugbetaald worden. We moeten absoluut vermijden dat de volgende generatie een leven lang voor de huidige schulden moet afbetalen. Daarbij komt nu nog het probleem van de pensioenen. We moeten voor dat alles een oplossing vinden. Ik wil onderstrepen dat de grote kosten niet door de burgers werden gemaakt, maar door de overheden. Dat systeem moet veranderen.”
-Ben je van mening dat Europa mislukt is. Moeten wij terug naar kleine onafhankelijke staatjes of hoe zie jij de toekomst?
Geert Kimpen: “Het Europese probleem is dat Europa meer met de banken bezig is dan met de mensen. Ik ben altijd een hele grote voorstander van de Europese eenheid geweest, maar ik moet nu vaststellen dat voor mij het instituut Europa mislukt is. Eén regering voor alle Europese landen, deze constructie werkt blijkbaar niet. Al die diverse landen hebben een eigen geschiedenis en cultuur en die eigenheid willen die landen niet zomaar opgeven. Het is ook niet raadzaam om al die eigenheiden op een hoop te gooien. Zie naar Portugal, dat land is bijna failliet en veel Portugezen, maar ook bewoners van andere zuiderse landen, plegen gewoon zelfmoord omdat zij hun familie niet meer kunnen onderhouden, omdat de prijzen voor levensonderhoud gewoon te hoog zijn in verhouding met wat zij verdienen. Er werd altijd ontkend dat de euro alles duurder gemaakt heeft, maar de werkelijkheid is toch anders. Dan vind ik dat de euro geen geloofwaardige munt meer is. Vroeger was een munt gelieerd met de goudstandaard, maar in 1971 is men hier al vanaf gestapt. De euro is eigenlijk een grote fictieve munt. We moeten terug naar de goudstandaard. Duitsland, Frankrijk en Italië halen hun goud al terug naar hun land. Ik vermoed dat toppolitici al rekening houden met de instorting van de euro. Komt daarbij dat onze banken erg wankel zijn. Zij bezitten slechts een 10% van het vermogen dat zij beheren en dat maakt dat zij bij ernstige problemen niet meer te redden zijn.”
-Hoe is het vandaag in Filettino? Bestaat het prinsdom nog?
Geert Kimpen:”Filettino bestaat nog steeds als prinsdom. Hun munt ook, de fiorito bestaat ook nog steeds, zij het naast de euro en wordt vooral intern gebruikt. Maar zij koesteren daar nog steeds de ambitie om de fiorito als een echte zelfstandige munt te laten erkennen. Luca de prins in mijn boek, is eigenlijk een beetje het prototype van een Belg, een kleine sjoemelaar met ongelooflijk veel lef. Ik geef toe, het was erg leuk om tijdens het schrijven in zijn rol te kruipen. Ik heb deze roman trouwens in een ruk geschreven. Maar met het buitenland (dus ook de ander Italiaanse steden) wordt nog steeds betaald met euro’s. Zelf ben ik een tijd geleden met de prins Luca Sellari naar het Europees parlement afgereisd om daar te lobbyen voor hun onafhankelijkheid. Wij zijn daar heel beleefd en stijlvol ontvangen met een duur buffet, maar waarschijnlijk werd onze vraag daarna ergens in een prullenmand geklasseerd. Maar deze onafhankelijkheidsverklaring van Filettino had wel tot gevolg dat een hele hoop kleine stadstaatjes ontstaan in China, Japan en Brazilië die zich ook onafhankelijk verklaard hebben.”
“Ook in Europa zijn er naast de euro ook nog verschillende lokale munten ontstaan. Zo heeft Sardinië de Sardex ingevoerd voor lokale (ruil)handel. Op die manier kan de lokale economie verder functioneren, ook als de banken hen geen geld meer willen lenen. (vergelijk het met het letsen bij ons). Deze munt heeft ook het voordeel dat als heel de eurozone instort, de mensen nog op iets kunnen terugvallen. Het invoeren van een eigen munt werd in het begin als naïef beschouwd, maar dat geld kunnen de banken ons niet meer afnemen.”
-Wat was de echte reactie van Italië?
Geert Kimpen: “Toen Luca Sellari de onafhankelijkheid van Filettino afkondigde, was dat twee dagen lang wereldnieuws. Maar daarna werd het door de pers vergeten. In Italië zelf heeft Berlusconi zijn best gedaan om het hele gebeuren te negeren. Wel heeft hij de fusie van de kleine gemeenten teruggedraaid, iets dat hij groot protest van de Italiaanse burgemeesters moest doen. Maar de besparing die deze fusie voor heel Italië zou opleveren, bedroeg even veel of weinig als het opdoeken van het restaurant voor het Italiaanse parlement. Dat bewijst nogmaals dat dit een belachelijke wereldvreemde maatregel was en pure symboolpolitiek voor Berlusconi, die onder druk van Europa moest besparen. Terwijl het terugdringen van onterechte landbouwsubsidies een veel grotere winst zou opleveren. Nu worden er groenten van het zuiden naar het noorden uitgevoerd, waarna zij terug naar het land van herkomst maar dan als buitenlands product met Europese subsidies worden ingevoerd. Dat voedsel van ons reist maar door heel Europa puur om die reden. Maar voorlopig blijft voeding in de noordelijke Europese landen nog betaalbaar. Ik denk dat als dat niet meer het geval is, de mensen hier ook massaal in opstand gaan komen, zoals de exploderende voedselprijzen in Tunesië de boel hebben laten ontploffen.”
-In deze roman is minder mystiek te bespeuren. Is dat het begin van en ommezwaai?
Geert Kimpen:” Ik zou niet zeggen dat ‘De Prins van Filettino’ een breekpunt is. Akkoord, er is minder sprake van mystiek, maar dat is ook logisch, want elk boek dat ik schrijf is de neerslag van hetgeen waar ik op dat moment mee worstel. In dit boek is het echt wel een basisvraag hoe wij in Europa uit die immense schulden- en bankencrisis zullen geraken. Mijn uitweg is dat ik hier nu een verhaal over vertel. Ik denk ook dat ‘De Prins van Filettino’ tot op heden de enige roman is die dat belangrijke onderwerp behandelt. Blijkbaar is dit thema tot op heden onbespreekbaar in de literatuur. In de literatuur nu zie ik heel veel grote ego’s die wel losgeslagen lijken van de echte wereld. Ik schrijf boeken om de mensheid te helpen, net als mijn groot voorbeeld Hermann Hesse. Dat was ook een auteur die om mensen en de wereld gaf. Een verwijzing hiernaar is de kaft van het boek die ontworpen is door Philip Renard, dezelfde illustrator die ook de Nederlandse vertalingen van Hesse heeft geïllustreerd.”
-Had je bij het schrijven een toneelstuk of film in je achterhoofd in gedachten. De roman is nogal filmisch-theatraal geschreven?
Geert Kimpen:” Ik hoop uiteraard dat hierover ooit een film gedraaid zal worden, maar toneel, dat hoeft voor mij toch niet meer. Ik schrijf liever een roman, dan ben ik als auteur van de eerste tot de laatste letter verantwoordelijk. Vorige zomer heb ik nog een keer in opdracht een toneelstuk over de heilige Bonifatius, de heilige die Europa bekeerd heeft, geschreven. Maar daarna komt dat in handen van een regisseur die dan scènes schrapt en verplaatst. Het resultaat was dan ook een kabouter Plopachtige voorstelling. Theater schijven, daar bedank ik nu toch voor, de echte sterren in het theater zijn nu de regisseurs.”
-Het boek telt 64 hoofdstukken. Is er een verband met de I Tjing?
Geert Kimpen: “In mijn vorige boeken durfde ik wel een zekere symboliek leggen in het aantal hoofdstukken. Maar bij ‘De Prins van Filettino’ heb ik dat niet gedaan, toch zeker niet bewust.”
Aansluitend op het boek, reist Geert Kimpen rond met de lezing ‘Nooit meer Geldzorgen’. De exacte data en plaatsen, staan op de website van Geert Kimpen. Later op het jaar vinden wij Geert Kimpen uiteraard op de boekenbeurs in Antwerpen.
INFO
Geert Kimpen, de Prins van Filettino.
ISBN 978 90 295 8758 7 NUR 301
www.geertkimpen.com
www.arbeiderspers.nl
Laatst aangepast op donderdag, 29 augustus 2013 19:52
3/06/2011 - Na één week al op nummer één in Nederland.
Na één week al op nummer één in Nederland
door Jörg Pyl
Rachel of het mysterie van de liefde
Na ‘De Kabbalist en ‘De Nieuwe Newton' heeft ex- Zurenborger Geert Kimpen (°1965) weer een nieuw boek uit. Geert Kimpen is de zoon van Tuur Kimpen, die nog steeds in de Stierstraat woont. Op19 mei verscheen in Nederland officieel Rachel of het Mysterie van de liefde. De Belgische boekvoorstelling kwam er een weekje later in het Elzenveld. Zowel ‘De Kabbalist' als ‘De Nieuwe Newton' haalden de top tien van de best verkochte non-fictie boeken. (Jörg Pyl)
Rachel of het mysterie van de liefde gaat over de lotgevallen van zeventienjarig meisje dat in Praag opgroeit bij haar bezitterige Joodse vader. De achterflap van het boek heeft het over een Praags liefdesverhaal geïnspireerd op oude joodse legenden. Dat is zeker zo het geval, de beroemde Praagse Rabbi en kabbalist Loew is een van de hoofdpersonages. Maar het boek is zoveel meer. Naast de liefde komen er de vooroordelen tussen de Joodse en de christelijke godsdienst in aan bod, maar ook macht, misbruik door priester Thaddeus, ook seksueel, toen al. De ergste zaken gebeuren, wanneer Thaddeus meent de stem van god te horen. Maar ook onderwerpen alcoholisme, grootheidswaanzin, fanatisme, racisme en erotiek komen aan bod. Naast de historische rabbi Loew, spelen ook de historische keizer Rudolf II, de schilder Bartholomeus Spanger een rol in deze lijvige roman. Verder wordt dankbaar gebruik gemaakt van onder andere de golemlegende en de apocriefe evangeliën. Het verhaal ga ik niet verklappen. Feit is dat het boek een echte pageturner is, dat je het liefst in een ruk zou uitlezen. Naar het einde toe stapelen de gebeurtenissen zich in ijltempo op. Toch is het niet altijd een vrolijk verhaal. De wereld die Geert Kimpen beschrijft is zeker geen fraaie samenleving. Anderzijds is het wel zo, dat wie na het lezen van de indrukwekkende bronnenlijst op de indrukwekkende website van de auteur een diep mystieke sleutelroman in het genre van Gustav Meyrink of Bulwer Lytton verwacht, een beetje op zijn honger blijft zitten, al is het verhaal goed gelardeerd met kennis uit de Kabbala, het hindoeïsme en het christendom.
Liefdeslessen
Bij zijn boekvoorstelling in Antwerpen, stelde Geert Kimpen dat het hem opgevallen was hoeveel gelijkenissen er bestaan tussen de Joodse Kabbala, het Hindoeïsme en het apocriefe christendom. In alle drie religies wordt heel veel aandacht besteed aan het vermogen om lief te hebben, maar ook aan sexualiteit. Dat laatste aspect werd echter door de kerk volledig uit ons huidige christendom weggecensureerd. Vervolgens leerde hij aan de hand van voorbeelden uit zijn eigen leven de zes liefdeswetten van de Kabbala die ik hier kort samenvat. "De eerste wet of de wet van Artha (Sanskriet voor rijkdom of goed), bestaat erin zichzelf te leren kennen en te aanvaarden. De tweede wet is die van Kama (verlangen), de brandstof van de liefde die ontstaat uit verlangen. De derde wet is de wet van het afscheid. Men moet elkaar kunnen loslaten zonder wrok wanneer men elkaar niet meer kan inspireren. De vierde liefdeswet is de wet van de onschuld. Elke liefde begint bij onschuld en weerloosheid. In feite is elke mens een halve ziel die naar zijn andere helft op zoek is. De vijfde wet is de wet van het samenleven. Dat betekent ook dat een man geen vrouw is en omgekeerd. Om het met een beeld te verduidelijken, als een man de stroom is, dan is de vrouw de lamp die door de stroom brandt. De zesde wet ten slotte is de wet van Dharma. In liefdescontext is het een verdieping van de relatie naar het spirituele niveau, waardoor een nieuwe laag wordt aangeboord in de relatie."
Na zijn lezing vond geert Kimpen nog even de tijd om enkele vragen te beantwoorden.
-Zijn je Kabbala bronnen vooral Joods. Waarom geen Esoterische bronnen zoals Mathers, Papus, Poncé en Eliphas Levi?
Geert Kimpen:"Mijn grootste inspiratiebron is de Kabbala, de joodse mystieke leer. Maar ik ben geen Kabbalist. Ik ben iemand die nieuwsgierig is naar de grote vragen van het leven, en gaat zoeken en graven tot hij antwoorden vindt. Voor mijn boek Rachel heb ik ook veel waardevolle inzichten gevonden, in het Oosten, bij voorbeeld in de Kamasutra, dat niet louter een standjesboek is, zoals de meeste mensen denken, maar een heel inspirerend geschrift uit de derde eeuw over liefde en sexualiteit. Ook zijn er Tantrische inzichten verwerkt in mijn boek; de Oosterse liefdeskunst die je de hogeschool van sexualiteit zou kunnen noemen."
Holistisch
-Vanwaar komt je interesse voor 16e 17e eeuw?
Geert Kimpen:"Het is zeker geen bewuste keuze dat ik nu drie romans op rij heb die zich in deze periode afspelen. Ik word gegrepen door onderwerpen die me fascineren, en zoek daar dan een spannend, liefst waar gebeurd verhaal bij. Toevallig ben ik op deze manier nu drie keer in de 16-17de eeuw uitgekomen. Daardoor weet ik er natuurlijk inmiddels wel veel over, en ben ik heel erg verwonderd door hoe mensen toen eigenlijk veel ontwikkelder waren dan mensen nu. Mensen hadden een veel nieuwsgieriger geest, en hadden een holistisch wereldbeeld, daar waar tegenwoordig iedereen wel een specialisme heeft, maar bijna niets weet over andere terreinen. Veel ‘vakidioten' zijn er nu dus eigenlijk. Het is een bijzonder turbulente tijd, de 16 de 17de eeuw, waarin het hele wereldbeeld door allerlei ontdekkingen op zijn kop werd gezet."
- Vanwaar komt je Joodse interesse en voor de Kabbala?
Geert Kimpen:"Eigenlijk heb ik nooit iets met Jodendom, laat staan Kabbala gehad tot ik ging schrijven. Hoewel ik opgegroeid ben in Zurenborg, waar natuurlijk veel joden wonen, had ik zoals de meeste Zurenborgers geen contact met de joodse medemens. We leefden naast elkaar. In Amsterdam heb ik een rabbi leren keren die me uitnodigde om bij hem kabbalales te komen volgen. Ik werd gegrepen door de exacte visie die uit de kabbala spreekt. Het is geen geloof, meer wetenschap. Het uitgangspunt van de kabbala is; geloof niets, wat je niet zelf onderzocht hebt. En dan vind ik een heel gezond standpunt. Maar de inzichten die ik ontdekt en onderzocht heb in de Kabbala, over de wetten van het leven en het universum, hebben mijn leven totaal veranderd. En die liefde, en die inzichten verwerk ik in mijn romans, om hopelijk andere mensen ook te inspireren. Ik zie me zelf als een tussenschakel. Er wordt vaak ontzettend ingewikkeld gedaan over Kabbala. Ik heb het vermogen om die verheven theorieën op een down to earth manier te vertalen en te verwerken in mijn romans."
Geheimen ontraadselen
- Wat zijn je literaire toekomstplannen?
Geert Kimpen:"De wereld veroveren natuurlijk! De Kabbalist is inmiddels in 15 talen vertaald. Ik wil dat hetzelfde gebeurd met mijn andere twee romans. Het is prachtig om te zien hoe mijn verhalen mensen uit totaal verschillende landen en culturen inspireert. En het is voor me zelf ook heel inspirerend om naar al die landen te reizen, mensen te ontmoeten, en mijn eigen horizon voortdurend te verbreden. Literatuur is voor mij een middel, geen doel. Mijn drijfveer is het ontraadselen van de geheimen van het leven. Die antwoorden die ik vind, verwerk ik in mijn romans, die ik zo spannend mogelijk als pageturners probeer te schrijven. Maar ik schrijf niet om het schrijven; ik schrijf om te delen en te inspireren, zoals ik zelf geïnspireerd wordt door mijn lievelingsschrijvers. "
- Rachel is eerder liefdesroman, maar geen sleutelroman, of heb ik iets gemist?
Geert Kimpen:"Ik weet niet wat je verstaat onder een sleutelroman. Ik schrijf geen genre. Ik schrijf mijn verhaal in een vorm die bij dat verhaal past. Ik vind zelf mijn romans een kruising van Umberto Eco, Dan Brown en Paulo Coelho. Maar dan op mijn geheel eigen wijze. Ik wil niet in een genre schrijven, ik wil een genre zijn. Ik geloof dan ook in alle bescheidenheid dat er geen enkele Vlaamse auteur op dit moment met mij te vergelijken is. Noch qua stijl, noch qua inhoud, noch qua thematiek. Alleen ontgaat het de Vlamingen helaas tot nu toe. Nooit sant in eigen land. Ik ben de best verkopende Vlaamse auteur in Nederland, ik ben de meest vertaalde Vlaamse auteur van dit ogenblik, en mijn nieuwe roman Rachel, is meteen na verschijnen op de eerste plek in de Boeken Top 10 van Nederland terecht gekomen... ik hoop dus dat de Vlamingen me nu ook gaan ontdekken met Rachel."
Dat hopen wij uiteraard met hem. Aan onze lezers om zijn wens waar te maken. Als redactie wensen wij Geert Kimpen welgemeend alle succes toe.
www.arbeiderspers.nl
6/07/2006 - Geert Kimpen 'ontvoerd' naar Nederlands kaasdorp Bodegraven
Tekst: Swa Collier
Geert Kimpen is geboren en getogen op Zurenborg. Zijn ouders wonen nog steeds in de Stierstraat en vader Arthur is in de wijk even bekend als de Dageraadplaats en het Zeezicht samen. De zus van Geert Kimpen, Sonja Kimpen, is dan weer die madame die op de televisie komt uitleggen hoe gezond we allemaal moeten eten. Maar Geert Kimpen (leeftijd 40 jaar) is al een tijdje weg uit de wijk en leeft met vrouw Christine (Pannebakker, ook schrijfster) en dochter Zonneke in Nederland.
Hoe ben je eigenlijk in Nederland verzeild geraakt?
Geert Kimpen: "De liefde! Hoewel, dat is niet helemaal waar. Ik ben op mijn 25ste opnieuw gaan studeren, in Amsterdam aan de Regieopleiding. Ik dacht, na die studie, die vier jaar duurde, kom ik terug naar Zurenborg. Maar Christine gooide roet in het eten. Het was liefde op het eerste zicht en zij ontvoerde mij naar Bodegraven, een klein kaasdorpje vlakbij Gouda. Een dorpje dat trouwens qua sfeer en mentaliteit erg aan Zurenborg doet denken. Ik voel me er erg thuis, in tegenstelling tot in Amsterdam. Dat waren mijn tropenjaren. "
Ben je nu al Nederlandsdenkend? Voor de Holland Oranjeploeg of als het er op aankomt, de Belgische Rode Duivels?
Geert Kimpen; "De voetbal ontgaat me eerlijk gezegd, en dat zeg ik niet om diplomatieke redenen. Ik blijf me hogelijk verbazen als ik hier in Nederland doorgaans volwassen welopgevoede mannen in perioden als dit plots met oranje haardos en toeters en bellen door de straat zie dansen. In Nederland gaat dat doorgaans gepaard met veel gelal, gebral, luidkeels gezang tot diep in de nacht, het vernielen van bushokjes en winkelramen, en het mekaar in elkaar timmeren. Ik heb begrepen dat België niet meedoet met dit kampioenschap, dus dan is de keuze tussen oranje en rode duivels gemakkelijk. Maar ik ben en blijf een Belg. Dus als het erop aankomt, of het nu voor het Eurovisie Songfestival of het wereldkampioenschap sumo worstelen is, ik ben voor België."
Wat doe je nu beroepshalve?
Geert Kimpen : "Tot twee, drie jaar geleden was ik theaterregisseur en toneelschrijver. Toen kreeg ik het idee voor dit boek, De Kabbalist, en daarvoor heb ik alles opzij gezet. Ik heb toen al mijn lopende en komende projecten afgezegd omdat ik niet anders kon dan aan dit boek werken. Het was een passie die ik moest volgen, zoals een andere man misschien in zijn midlife jaren een andere vrouw achterna gaat. Het was best risicovol, vooral financieel gezien, omdat je natuurlijk op voorhand, als debutant, geen enkele garantie hebt dat je boek zal worden uitgegeven. Bovendien ben ik zelfstandige, en is het in Nederland zo, dat als je je zelf niet kunt onderhouden, je het land wordt uitgezet! Dat is nog niet zo lang geleden met een andere Belg gebeurd. Maar goed, ik kon en wilde niet anders en gelukkig steunde Christine me door dik en dun. Anders was het nooit gelukt."
Waarom ga je boeken schrijven?
Geert Kimpen: "Dat wilde ik al als klein jongetje. Dat was mijn grote droom altijd. Vroeger kwamen er bij ons op de boekenwinkel op de Dageraadplaats wel eens schrijvers pen en papier kopen, en ik zou de vloer gekust hebben waar ze liepen. Zo'n bewondering had ik voor hen. Ik ben opgegroeid tussen de boeken, en die liefde raak je nooit meer kwijt. Ons huis in Bodegraven staat ook scheef door de boeken. We zouden eigenlijk alleen al omwille van de boeken moeten verhuizen. Maar als jongetje dus had ik iets van, schrijven, dat is pas iets voor als ik 'groot ben', en daarbij dacht ik aan veertig jaar. Als je tenminste echt wat meegemaakt had. Toen ik twee jaar geleden 38 was, dacht ik, als ik mijn jongensdroom wil waarmaken om op mijn veertigste te debuteren, dan zal ik moeten voort maken. En het is net op tijd gelukt.
Als we Zurenborg zeggen, waaraan denk je dan spontaan?
Geert Kimpen: "Ik vertel er vaak in Nederland over en ben ook altijd trots als ze het al blijken te kennen. Mijn laatste theateropdracht was een jonge cabaretière die ik regisseerde, Renee van Bavel. Zij bleek geregeld weekendjes door te brengen op Zurenborg en de Schraele Troost was haar stamcafé. Natuurlijk heb ik ervoor gezorgd dat dit gegeven verwerkt werd in haar programma, en zo werd de cafémadame van De Schraele Troost, de rode draad in haar cabaretvoorstelling. Ik kom nog heel geregeld op Zurenborg om mijn ouders te bezoeken, en ook mijn driejarig dochtertje Zonneke voelt er zich al helemaal thuis en kent er de weg. Zij is niet weg te slaan van de andere kindjes bij de schuif af, of glijbaan zoals ze in Nederland zeggen, op de Dageraadplaats. Het zou me niet verwonderen als zij vroeg of laat op Zurenborg terecht kwam. Ze heeft nu twee nationaliteiten, Belgisch en Nederlands, en op haar negenentwintigste moet ze volgens de wet kiezen. Je begrijpt dat de strijd en campagne tussen Christine en ik al lang begonnen is......
Iets helemaal anders nog, je hebt iets met de Amerikaanse popzangeres Madonna. Hoe zit dat precies in mekaar? Of is dat een publiciteitsstunt?
Geert Kimpen; "In december 2004 had ik op een zaterdagmiddag een afspraak met mijn literaire agente in Londen, die mijn boek aan het buitenland verkoopt. Die ochtend was er in het Kabbalah Center in Londen een Chanoeka feest, het Joodse mirakel- of lichtfeest. Ik dacht, leuk, dan ga ik daar eerst nog even naar toe. Toen het feest al even bezig was, kwam er een vrouw met petje en zonnebril binnen. Na een tijdje durfde ik aan de Jood naast me te vragen; is het waar dat Madonna hier ook wel eens komt? Natuurlijk, zei hij, ze zit daar tegenover je. Mijn droom is dat mijn boek verfilmd wordt met Madonna in 1 van de rollen, of als componist van de soundtrack, dus ik dacht; ik moet haar mijn boek geven. Even voor de viering afgelopen was slipte ik naar buiten en nam het in het Engels vertaalde manuscript dat ik aan mijn agente zou geven. Ik schreef er een mooie Chanoeka-wens voor haar op en wachtte tot ze buitenkwam.
Maar toen ze vlak naast me in de vestiaire stond, was ze druk bezig met de jasjes van haar kinderen aan te trekken. Nooit een leeuwin met haar welpen lastig vallen, wist ik, dus ik wachtte geduldig, maar net toen ze klaar was, sprak iemand van het kabbalah centrum me aan. Ik zei, sorry, ik moet dit eerst aan Madonna geven, die ondertussen naar buiten liep. Geen sprake van, zei hij, we hebben de afspraak dat niemand haar hier lastig valt. Ik zei; je kunt op je kop gaan staan maar ik moét haar dit geven. Na een kleine worsteling liep ik haar achterna op straat en gaf het manuscript. Hooghartig deed ze even haar zonnebril omhoog, keek naar mij, toen naar mijn boek en glimlachte. Ze drukte het boek tegen haar beroemde boezem en liep toen met haar kroost weg. Negen maanden later verscheen haar nieuwe CD Confessions on a dancefloor. Track nummer 10, het lied Isaac, gaat over het hoofdpersonage van mijn boek; Itschak Luria...! Het eerste nummer van de soundtrack is dus al geschreven. ..
Succes toegewenst.
Swa Collier
